Curiosa en ephemera, Filosofie, Geschiedenis, Koloniale geschiedenis, Literatuur, Politiek - Aantal: 1

De mogelijkheid van landbouw-kolonisatie voor blanken in Suriname / door Eline Françoise Verkade-Cartier van Dissel

Eline Francoise Verkade-Cartier van Dissel (1906-1990)

Amsterdam : 1937

Proefschrift Utrecht

Nog steeds hét standaardwerk over de kolonisatie van boeren uit Groningen die naar Suriname gingen. Deze Boeroes hebben een belangrijk rol gespeeld in de Surinaamse geschiedenis.

'De mogelijkheid van Landbouw-kolonisatie voor blanken in Suriname', van de hand van mevrouw E. F. Verkade-Cartier van Dissel. (1937). In 1937 promoveerde Eline Françoise Verkade-Cartier van Dissel te Utrecht tot doctor in de letteren en wijsbegeerte op het proefschrift 'De mogelijkheid van Landbouw-kolonisatie voor blanken in Suriname'.

Eline Françoise Verkade-Cartier van Dissel : 'De mogelijkheid van Landbouw-kolonisatie voor blanken in Suriname'. Dit proefschrift bevat onder meer een minutieuze reconstructie en beschrijving van de landbouwkolonisatie in Suriname, opgezet door Nederlandse, protestantse boeren in de periode 1845-1853. Het proefschrift bevat bijlagen, waarvan de eerste de grondslag vormt voor deze database. Deze bijlage I is genaamd Bevolkingsregister van de kolonisatie van Hollandsche boeren aan de Saramacca. Juni 1845 - April 1853. Zij bevat de namen van alle boeren die in Suriname zijn aangekomen, plus die van de kinderen die daar tussen 1845 en januari 1853 werden geboren, hetgeen de lijst oplevert van de 466 personen die in deze databank zijn opgenomen.

Voorgeschiedenis van de kolonisatie. Dat de slavernij in Suriname zou eindigen was rond 1840 overduidelijk. In de Engelse kolonies had men dit onmenselijke systeem reeds vaarwel gezegd en Nederland zou ongetwijfeld volgen, al duurde dat uiteindelijk nog tot 1863. Migratie van arme boeren van Nederland naar Suriname zag men als één van de mogelijkheden om de kolonie voor de 'ondergang' te redden als de emancipatie eenmaal een feit zou zijn. Blanke kolonisten zouden met de vestiging van kleinschalige landbouwbedrijven de economische structuur van het land kunnen verbeteren en de migratie van arme boeren zou een middenklasse van hard werkende mensen creëren.Migratie van boeren naar Suriname was in deze tijd iets bijzonders, maar past wel in het patroon van de boeren-emigratie vanuit Nederland 'naar overzee' in de negentiende eeuw. Vele boerengezinnen trokken immers in de negentiende eeuw naar Zuid-Afrika, Canada en de Verenigde Staten, deels om hun geluk te beproeven, deels ook op godsdienstige gronden: het scheppen van een nieuwe gemeenschap van rechtzinnige gelijkgestemden in een nieuwe wereld, ver weg van het veel te vrijzinnig bevonden Nederland.

In 1841 dienden drie dominees, A. van den Brandhof, D. Copijn en J.H. Betting, bij koning Willem II een voorstel in om tweehonderd huisgezinnen, te kiezen uit arme landbouwers, naar Suriname over te brengen om daar een vrije landbouwkolonie te vestigen. De regering stemde in principe met het plan in en besloot in 1843 dat bij wijze van experiment voorlopig vijftig gezinnen voor de landbouwkolonisatie naar Suriname mochten worden gebracht.

Betting vertrok in 1843 in gezelschap van drie potentiële kolonisten naar Suriname om een geschikt terrein uit te kiezen.
Na terugkomst in Nederland raadde hij zijn collega's af om op korte termijn naar Suriname te vertrekken, hetgeen zij hem niet in dank afnamen. Hij raakte zijn functie als leider van het kolonisatieproject kwijt. Van den Brandhof en Copijn ronselden daarna in aller haast via collega-predikanten de vijftig benodigde gezinnen. Van de personen die zich voor de kolonisatie opgaven, waren weinigen bekend met de landbouw en de meerderheid van de kolonisten was jonger dan achttien of ouder dan vijfenveertig jaar.

Met literatuur opgave

Omvang: XI, 326 p., 8 bl. pl

Illustraties en kaarten


afmetingen : 25 cm x 18 cm